Braki w uzębieniu nie tylko wpływają negatywnie na wygląd naszego uśmiechu. Mogą one także powodować między innymi trudności w spożywaniu posiłków, problemy z prawidłową wymową i przemieszczanie się pozostałych zębów w jamie ustnej. Co więc możemy zrobić? Najtrwalszą i najbardziej estetyczną metodą jest wstawienie implantu. Ile to będzie nas kosztować?
Implanty stomatologiczne wciąż są bardzo drogie, dlatego wiele osób, które utraciły zęby, zastanawia się, czy refundacja implantów jest możliwa. Niestety, leczenie protetyczne jest w bardzo ograniczonym stopniu finansowane w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia. Implanty nie są refundowane. Możemy liczyć jedynie na refundację protezy, ale dopiero wtedy, kiedy w jednym łuku zębowym zabraknie nam minimum pięciu zębów[1].
Implanty zębowe nie są rozwiązaniem dla każdego. Chociaż istnieją dość liczne przeciwwskazania do przeprowadzenia zabiegu wszczepienia implantów, to w wielu przypadkach nie powinniśmy samodzielnie podejmować decyzji o rezygnacji z tej formy leczenia. Zawsze warto najpierw skonsultować się z implantologiem i naszym lekarzem prowadzącym, jeśli chorujemy na chorobę przewlekłą.
Na liście ogólnych przeciwwskazań możemy znaleźć między innymi następujące:
Z kolei w grupie przeciwwskazań miejscowych, czyli związanych ze stanem kości i dziąseł pacjenta w miejscu planowanego wszczepienia implantu, znajdują się między innymi:
Procedura uzupełniania braku w uzębieniu za pomocą implantu to bardzo indywidualna kwestia, a efekty i czas leczenia zależą od wielu czynników, między innymi od wykorzystywanego przez dentystę systemu implantologicznego i miejsca, z którego utraciliśmy ząb. Można jednak przedstawić ogólny schemat podzielony na cztery etapy: diagnostykę i planowanie leczenia, część chirurgiczną, część protetyczną i konsultacje kontrolne.
Pierwszy etap rozpoczyna się od rutynowego badania stomatologicznego. Ponieważ wszczepianie implantu zęba wiąże się z powstaniem rany, trzeba wykluczyć potencjalne źródła zakażenia, na przykład ubytki próchnicowe lub kamień nazębny. Dentysta zapyta też nas o stan naszego zdrowia, przyjmowane leki, przebyte i obecne choroby. Jeśli na podstawie wywiadu implantolog nie stwierdzi przeciwwskazań do zabiegu, zostaniemy poproszeni o wykonanie zdjęcia pantomograficznego (pantomogramu) i w niektórych przypadkach również zdjęcia tomograficznego 3D. Zostaną nam też wykonane wyciski protetyczne.
Stomatolog przeanalizuje również, czy wyrostek zębodołowy (tkanka kostna, która otaczała utracony ząb) jest wystarczająco duży do podtrzymania i stabilizacji wszczepionego implantu. Niewystarczająca ilość kości występuje przede wszystkim u osób starszych, ale także u osób, którym dany ząb nigdy nie wyrósł lub które utraciły ząb wiele lat temu.
Jeżeli dentysta stwierdzi znaczny zanik kości, konieczna będzie jej odbudowa za pomocą zabiegu sterowanej regeneracji kości lub zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej. Czasami potrzebny jest również przeszczep. Odbudowa kości trwa zwykle od 6 do 12 miesięcy. Dopiero po tym czasie będzie możliwe wszczepienie implantu. Z kolei jeśli przed wstawieniem implantu konieczne będzie usunięcie zęba, na następny etap leczenia będziemy musieli poczekać 3 miesiące (nie dotyczy to implantów natychmiastowych). Jest to czas niezbędny do całkowitego wygojenia zębodołów. W trakcie leczenia implantologicznego pacjent może użytkować dotychczasowe uzupełnienie tymczasowe.
Drugi etap leczenia to część chirurgiczna. Stomatolog w znieczuleniu miejscowym za pomocą specjalnego wiertła przygotowuje tak zwane łoże kostne, w które później wszczepi implant wykonany z tytanu (tańsza wersja) lub cyrkonu (droższa wersja). Wstawienie implantu można wykonać metodą jednoetapową lub dwuetapową.
Pierwsza polega na wstawieniu implantu razem ze śrubą gojącą, która po zabiegu będzie wystawała z dziąsła. Następnie dziąsło jest zbliżane do siebie za pomocą szwów, które usuwa się po około dwóch tygodniach. Zaletą tej metody jest uniknięcie kolejnego zabiegu – odsłonięcia implantów. Pacjent musi jednak wyjątkowo dbać o higienę jamy ustnej z uwagi na ryzyko wystąpienia stanu zapalnego dziąsła i kości wokół implantu.
Natomiast druga z wymienionych metod składa się z dwóch zabiegów: wstawienia implantu i jego odsłonięcia. W tym przypadku implant wszczepia się łącznie ze śrubą zamykającą, a dentysta zaszywa ranę w ten sposób, że implant jest zupełnie niewidoczny. Zabieg trwa zwykle około pół godziny. Po około 10 dniach szwy można zdjąć. Bezpośrednio po wszczepieniu implantu rozpoczyna się osteointegracja, czyli zrastanie się powierzchni implantu z kością.
Proces ten trwa od około 3 miesięcy dla dolnego łuku zębów do około 6 miesięcy dla górnego łuku zębów. Po tym czasie stomatolog odsłania implant i wymienia śrubę zamykającą na śrubę gojącą, a następnie na około dwa tygodnie ponownie zakłada szwy. Po ukształtowaniu dziąsła przez śrubę gojącą można przystąpić do protetycznej odbudowy zęba.
Ze względu na czas, jaki upłynął od utraty zęba, można wykonać implantację natychmiastową, wczesną lub późną. W pierwszym przypadku implant wszczepia się bezpośrednio po usunięciu zęba. Warunkiem natychmiastowej implantacji jest brak stanu zapalnego usuwanego zęba i okolicy jego zębodołu. Główną zaletą tej metody jest możliwość wykonania korony zęba na tej samej wizycie, kiedy wstawiamy implant, lub w ciągu kilku najbliższych dni. Cała procedura uzupełnienia braku w uzębieniu trwa więc bardzo krótko.
Z kolei implantacja wczesna dotyczy sytuacji, kiedy implant wszczepiamy po 8-12 tygodniach od usunięcia zęba. Jest to bardzo korzystny moment, ponieważ nie nastąpił jeszcze duży zanik kości, a miejsce po utraconym zębie zdążyło w całości pokryć się błoną śluzową. Implantacja późna jest wykonywana, kiedy od usunięcia zęba minęło więcej niż 3 miesiące.
Po zakończeniu części chirurgicznej rozpoczyna się część protetyczna, czyli odbudowa zęba. Na podstawie wycisków protetycznych pobranych na pierwszej wizycie w laboratorium przygotowuje się dwa elementy. Pierwszy z nich to łącznik (filar protetyczny), który łączy się z wszczepionym implantem zębowym. Łącznik tak samo jak implant może być zrobiony z tytanu lub cyrkonu (łącznik ceramiczny).
Drugi element wykonywany w laboratorium to korona protetyczna – na przykład metalowo-porcelanowa lub pełnoceramiczna. Jej kolor dobiera się do koloru naturalnych zębów pacjenta na pierwszej wizycie.
Część protetyczna może trwać nawet kilka wizyt. Na ostatniej z nich stomatolog przykręca do implantu łącznik, a po sprawdzeniu jego stabilności mocuje na nim ostateczną koronę protetyczną. W tym momencie leczenie implantologiczne jest zakończone. Dentysta poinformuje nas jeszcze o zaleceniach, udzieli wskazówek dotyczących higieny, odpowie na ewentualne pytania oraz ustali z nami harmonogram okresowych wizyt kontrolnych.
Wiele osób sądzi, że implant zębowy to sztuczny ząb umieszczony na stałe w jamie ustnej. Nie jest to do końca prawdą. Implant zastępuje jedynie korzeń zęba i nawet nie wystaje poza linię dziąseł. Szacując wydatki na leczenie implantologiczne, trzeba więc doliczyć cenę wykonania korony zęba, koszt konsultacji u implantologa, a czasami również i inne elementy.
Niestety niektóre gabinety stomatologiczne wykorzystują niepełną wiedzę pacjentów i kuszą w reklamach wyjątkowo niskimi cenami implantów. Łatwo wtedy odnieść wrażenie, że tą metodą uzupełnimy braki w uzębieniu znacznie taniej, niż to jest w rzeczywistości. Pamiętajmy, że materiały używane w leczeniu implantologicznym są bardzo drogie i stanowią główny składnik jego ceny, dlatego ostateczny koszt wstawienia implantu i korony będzie wysoki. Warto już na pierwszej wizycie u stomatologa dopytać, ile faktycznie wydamy na wstawienie sztucznego zęba.
Jeśli utraciliśmy ząb i będziemy chcieli zastąpić go implantem z koroną protetyczną, będziemy musieli przygotować się na duży wydatek. Nawet jeśli zdecydujemy się na tańsze materiały, to pełne leczenie implantologiczne będzie nas kosztować minimum 2700 zł. Gdy skorzystamy z droższych materiałów, będzie to już około 3800 zł. Nieco mniej zapłacimy w gabinetach stomatologicznych w niewielkich miejscowościach lub korzystając z różnych promocji.[1] http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20170000193
